Stalker 2 - receznja

Tum du du du du duuuuuum!

 

 

Stalker ukończony w czasie trzydziestu godzin. Była to przygoda jednocześnie piękna, filozoficzna i magnetyzująca... A przy okazji totalnie irytująca i przyprawiająca o ból głowy... NO, ALE DO RZECZY.

 

Nie powiem, może i moje uczucia nie byłby by tak mieszane, gdyby nie liczne crashe i zacięcia których doświadczyłem, a przy okazji utrata zapisów gry, która kazała mi nadrabiać ponad 9 godzin biegania.. TAK, B.I.E.G.A.N.I.A !!!!!

 

Większość rozrywki bowiem opiera się na pokonywaniu naprawdę długich dystansów pieszo. Opcja obozowej szybkiej podróży jest totalnie nietrafiona, użyłem jej raptem dwa razy na cały czas gry. Raz bo chciałem zobaczyć jak działa, drugi raz by cofnąć się do pewnego punktu. Czemu podróż się nie sprawdza? Otóż cele misji, większościowo totalnie nie pokrywają się z kierunkiem w jakim musimy się z obozowisk udać, by progresować dalej.

 

Misji pobocznych napotykanych po drodze fabularnej, jest stosunkowo niewiele. Czasem kogoś trzeba uratować z opresji, czasem z kimś się gdzieś wybrać, czasem zwyczajnie dać komuś apteczkę, żeby się podniósł na nogi. Większość misji z tras, z ulgą pominąłem. Jedyną wartością poza naczelnym nurtem fabularnym, świecą misje poboczne z obozowisk, bądź około fabularne. To za mało by mnie mocno przyciągnąć.

 

Eksploracja świata wydaje się ciekawa przez pierwsze 10 - 12 godzin, później dochodzi do gracza, że w zasadzie wszystko opiera się na tym samym i ba, mało tego, wygląda nawet podobnie.

 

Ruiny, bagna, opuszczone domy i chaty, opustoszale fabryki, podziemia, kompleksy, laboratoria, lasy, pola, wzgórza, kościoły - wydawałoby się, że zwiastuje to pewnego rodzaju urodzaj. W praktyce jednak, wszędzie jest pusto, ponuro i nijako. Owszem, wpisuje się to dobrze w klimat nuklearnej katastrofy, natomiast same widoki bez obudowanej w około nich treści, trochę bolą i smucą. Według mnie więcej questów powinno być związanych z danymi miejscami, bądź powinny oferować jakieś wyzwania lub zagadki. O ile wspanialej byłoby wchodzić do wyglądających na ciekawe miejsc, wiedząc, że zostaniemy tam coś konkretnego.

 

Nasz bohater, Skiff, mimo swojego uroku i charyzmy, jest totalną kłodą. Jak na zawodowego żołnierza z wyszkoleniem pozwalającym na tropienie anomalii i walki z mutantami, wytrzymałości ma tyle ile kot napłakał, co rusz musi popadać w wodoholizm a jego wątroba od energetyków powinna świecić mocniej niż radioaktywny Prypeć nocą. Ponad to, nasz Skiff ma ogromne problemy ze wspinaczką na rzeczy, które sięgają mu wyżej niż do pasa - no chyba, że skrypt gry pozwala. Na szczęście takie niedogodności można do pewnego stopnia a nawet całkowicie zniwelować modami. Mój Skiff męczył się 75% razy wolniej, i wspinał się na obiekty, które były nieco ponad linią jego oczu. Ponad to nie miał problemu z noszeniem amunicji, ponieważ nie odczuwał jej wagi.

 

Linia fabularna wedle mojej oceny, mogła oferować graczowi coś więcej, niż zaoferowała. Nie uważam natomiast, że jest to historia źle napisana, co najwyżej źle poprowadzona w zestawieniu z rozmieszczeniem punktów fabularnych. Filozoficzne treści w postaci Zony, która okazuje się czymś więcej niż tylko olbrzymim polem anomalii, wprawiają w zakłopotanie i pozwalają zastanowić się nad fundamentalnymi pytaniami i rozważaniami na temat egzystencji, koegzystencji i wartości, które kierują różnymi ludźmi.

 

Feeling strzelania jest niesamowicie satysfakcjonujący, potwory dobrze zaprojektowane i budzące grozę. Jedynie ich paski życia są stanowczo przesadzone, co również poddałem zmodyfikowaniu wedle odpowiednio zrównoważonego presetu. Po utracie zapisanej gry, dodałem sobie także na start cztery dość dobre pukawki, z czystej frustracji i chęci zmotywowania się do nadrobienia strat.

 

Anomalie są cudowne, i bardzo łatwo przez nieuwage na nie wpaść, nawet mimo pikania czujnika. Ponad to, archanomalie, są niezwykle piękne, groźne i monumentalne - czuć ich moc na odległość. Wielki plus dla twórców za tak wyraziste twory.

 

Co do głównych bohaterów pobocznych, również większościowo nie mam zastrzeżeń. Dobrze się dzieliło z nimi doświadczenia. Dialogi rozpisane są poprawnie, potrafią rozbawić a i nie brakuje w nich napięcia, sarkazmu i zgryzoty.

 

Podsumowując, Stalker 2 to gra bardzo nierówna pod względem gameplayu i narracji, choć potrafi zauroczyć i nie traci się chęci rushowania historii, nawet mimo błędów technicznych i źle przemyślanych mechanik. Zdecydowanie produkcja ta wybija się ponad przeciętność, ale daleko jej do bardzo wysokiego poziomu.

 

A końcówka... No cóż, rozwleczona, za to niebywale klimatyczna.

 

Ocena końcowa 6.8/10